راهنمای کامل مدیریت رابطه عاطفی از راه دور (همه چیز درباره لانگ دیستنس)

رابطه عاطفی از راه دور (Long-distance relationship) یا همون لانگ دیستنس، خیلی اعصاب خرد کنه و دردسر های خاص خودشو داره، مخصوصا وقتی پرسش هایی از این قبیل بیاد تو ذهن آدم:

• آیا اون طرف ارزش صبر کردن داره؟
• آیا احساسش مثل منه؟
• نکنه دارم خودم رو گول میزنم که فکر می کنم این رابطه آینده داره؟
• آیا دوست دختر یا دوست پسر من اصلا وجود خارجی داره یا یه شخصیت قلابی با هویت مجازیه؟

میفهمم، خودم هم تو این شرایط بودم. روابط از راه دور واقعا خیلی اعصاب و روان آدم رو داغون می کنه. جز استثناها که از رابطه لانگ دیستنس شون راضی هستن، تا حالا نشده کسی رو ببینم که بگه دوست پسر یا دوست دختر من 8 ساعت با من فاصله داره و رابطه مون عالیه!

برعکس، همه افرادی که این مدل رابطه رو تجربه کردن، حس دردناکش رو میفهمن. همون حسی که انگار دارن قلبت رو با چاقوی کره خوری، از سینه ات بیرون میکشن و به جاش، تماس های ویدئو کال و صفحات چت میذارن!

به هر حال اگه تو همچین رابطه ای دلتون گیر کرده و راه فراری ازش ندارین، حداقل اجازه بدین بهتون کمک کنم تا این رابطه رو به خوبی مدیریت کنید. لطفا این مطلب رو مطالعه کنید تا بدونید چطور رابطه لانگ دیستنس تون رو مدیریت کنید!

راه های حفظ رابطه عاطفی و عاشقانه از راه دور

تو رابطه لانگ دیستنس همیشه باید یه چیزی باشه که هر دوی شما، با هم، منتظرش باشید

چیزی که روابط از راه دور رو نابود می کنه، حس لعنتی ابهامه. این فکر که واقعا این رابطه ارزشش رو داره؟ هنوز طرف من رو مثل سابق دوست داره؟ نکنه پشت سر من با یه دختر دیگه رابطه داشته باشه؟ نکنه دارم خودم رو در مورد این رابطه گول می زنم؟ شاید اصلا به درد هم نمی خوریم و من هنوز نمی دونم؟ هر چه مدت طولانی تری از هم دور بمونید، این ابهامات بیشتر میشن، چرک می کنن و در نهایت تبدیل به بحران های اساسی و واقعی میشن.

به همين دليله که اگه می خواین رابطه از راه دوری جواب بده، باید یه قراری در کار باشه که هر دوتون منتظرش باشید. معمولا این قرار، اولين فرصتی هست که هر دوتون می تونید همدیگه رو ببينيد. قرارتون این باشه که یکی از شماها در اولین فرصت برای یه گرفتن شغل يا ادامه تحصيل يا مهاجرت تصمیم دارید به شهر محل زندگی طرف مقابل برید. با هم در مورد دیدن هم و راه های رسیدن بهم و کنار هم بودن حرف بزنید و برنامه ریزی کنید.

اگه قراری مداری برای دیدن و به رسیدن بين شماها هماهنگ نشده باشه، حفظ اشتیاق نسبت به همدیگه و رابطه، سخت میشه. یه قانونی در مورد همه روابط عاطفی حاکمه که میگه:

اگه تو رابطه احساس نکنی که داری رشد می کنی، پس داره از بین میره. این قضیه در مورد روابط از راه دور، اهمیت بیشتری هم داره. شما باید به سمت چیزی در حرکت باشید. باید هدفی روبه روتون باشه که با هم به سمتش برید. یک دلیل و محرک، باید همیشه شما رو به هم پیوند بده. خط سير شما، یک جایی بالاخره باید به هم برسه. در غیر این صورت، جدایی، اجتناب ناپذیر خواهد بود.

برای حفظ رابطه عاطفی از راه دور لطفا زود قضاوت نکنید

وقتی ما آدمها از هم دوریم و نمی تونیم همدیگه رو به شکل واقعی و حقیقی ببينيم، شروع می کنیم به قضاوت کردن و حدس زدن هایی که معمولا اغراق شده یا نادرست هستن. این مسئله می تونه خودش رو به اشکال مختلفی نشون بده. در بعضی موارد، افراد حسادت های عجیب و غریب از خودشون بروز میدن و یا خیلی غیرمنطقی نسبت به پارتنرشون مالكيت طلب میشن، چون هر برخورد اجتماعی و بیرون رفتن پارتنرشون رو به شکل تهدیدی بالقوه برای رابطه میبینند.

مثلا توهم میزنن: فلانی کيه؟؟ به من بگو این پسره کیه و چرا برای عکس اینستاگرامت کامنت گذاشته؟ عه، برادر ناتنيته؟ نمیدونستم برادر ناتنی داری! چرا به من نگفته بودی برادر ناتنی داری؟ داری چیزی رو ازم مخفی می کنی؟ باشه حالا شاید وقتی بهم گفتی حواسم نبوده، ولی بازم دلم نمی خواد با این پسره بگردی.

خیلی مهمه، زود قضاوت نکنید!

یه عده دیگه هستن که نسبت به هر اتفاق کوچیکی که توی رابطه می افته، بيش از حد بدبین و عصبی برخورد می کنن و فکر می کنن رابطه تموم شده. مثلا اگه برق بره و پارتنرشون نتونه سرساعت همیشگی برای تماس ویدئویی آنلاین بشه، ميشينن با خودشون فکر میکنن:

خب دیگه تموم شد، منو یادش رفت! بقیه افراد از اونور بوم می افتن و از پارترشون بت می سازن. بهتره حواستون باشه که وقتی پارتنر شما، یک سره جلوی چشمتون نباشه، خیلی راحت میشه نقاط ضعف شخصيتش که در حقیقت برای شما ناراحت کننده اس رو از یاد ببرید.

میشه به راحتی ایرادات و خطاهاشون رو نادیده بگیرید. نه فقط این، بلکه، دقيقا این تصویر که یک شخصیت بی نقص، اون بیرون منتظر شماست و موقعیت و شرايطه که شما رو از هم دور نگه داشته، به شدت حس خوبی به آدم میده.

زمانی که شما در یک رابطه از راه دور قرار گرفتید، باید به میزان زیادی نسبت به قضاوت ها و نتیجه گیری هاتون بی اعتماد باشید. بهترین کاری که در هر لحظه ای می تونید بکنید اینه که در مورد احساساتتون حرف بزنید. هم احساسات خودتون و هم طرف مقابل.

تماس گرفتن باید اختیاری باشه اینقدر بدم میاد از این زوجهایی که قانون میذارن مثلا روزی x بار باید به هم زنگ بزنن، یا اینکه هر شب سر ساعت مقرری باید تماس بگیرن. حتی مقالاتی هم تو اینترنت وجود داره که این رفتارها رو توصیه میکنه! شاید این روش برای بعضی ها جواب بده، ولی به نظر من تماس گرفتن با همدیگه باید بدون قید و شرط و کاملا طبیعی و اختياری اتفاق بیفته. یعنی وقتی دلتون میخواد با هم حرف بزنید بهم زنگ بزنید نه وقتی که مجبورید.

اگه 2-3 روز بگذره و به هم زنگ نزنيد، خب چه اشکالی داره؟ مگه آيه پروردگار نقض میشه؟ خیلی نرماله که هر کسی سرش شلوغ باشه و یا اینکه هر چند وقت یکبار، زمانی رو طرف بخواد به خودش اختصاص بده، پس زورکی بهم زنگ نزدن وتحميل نکردن تماس به همدیگه رفتار بسیار سالم تريه.

باز هم خدمتتون تأکید می کنم: بهم اجازه بدین برقراری ارتباط، دل بخواهی باشه. هر دوتون اجازه دارید هر زمانی، به هم زنگ نزنید!

نکته اینجاست که این زنک نزدن ها روشخصی نکنید. چون پارتنرتون برده شما نیست. اگه هفته شلوغی داشته یا احتیاج به تنهایی داره، تصميم كاملا به عهده خودشه. در این مواقع بهتره بجای اینکه سریع هیجانی بشید، یکم هوشمندانه شرایط رو ارزیابی کنید. در این مواقع شما باید از اشتیاق خودتون و پارتنرتون به عنوان مقياسی برای سنجيدن وضعيت رابطه استفاده کنید.

مثلا اگه طرف مقابل شما، ناخودآگاه ترجیح میده به جای چند بار در روز، چند بار در هفته، با شما صحبت بكنه، این نشون میده احساس صمیمیت چندانی نمی کنه. در این مواقع ارزشش رو داره که در این مورد باهاش حرف بزنيد و دلیل این سرد شدن رو جویا بشید. نه اینکه سرش داد بزنید که چرا بیشتر تلفن نمی زنه، صادقانه در موردش صحبت کنید.

تو یه لانگ دیستنس رابطه مطمئن بشید که فاصله و راه دور بین شما، موقتیه!

یک رابطه از راه دور، بدون امید نمیمونه و برای اینکه امید در کار باشه، باید احتمال اینکه شما دو نفر یک روز بالاخره در کنار هم باشید و تا آخر عمر با خوبی و خوشی زندگی کنید، وجود داشته باشه.
بدون این تصویر مشترک با هم بودن در آینده، همه چیزهای دیگه، به سرعت بی معنا میشه. یادتون باشه که عشق کافی نیست. شما به ارزش ها، علایق مشترک و تصاویری از زندگی نیاز دارید که هم تراز باشن. اگه خانم یک قرار داد 10 ساله با دولت سنگاپور داره و آقا تو مناطق قطبی سورتمه سواری میکنه، پس معلومه که هر چقدر هم که عاشق باشن، امید چندانی به این رابطه نیست. نه تنها باید یک تصور مشترک از آینده برای شما وجود داشته باشه، بلکه لازمه هر دوتون به سمت این تصویر در تلاش و حرکت باشید.

مثلا شما برای کار مدتی به شمال کشور رفتيد و اونجا با شخصی آشنا شديد و حالا مجبورید به تهران برگردید، باید مکالمه ای در مورد اینکه آینده قراره براتون چه شکلی باشه، هرچقدر هم که سخت، بین شما دونفر صورت بگیره. یعنی اگر این احتمال وجود نداره که شما دو نفر، روزی دوباره بتونید همراه هم، در یک شهر زندگی کنید، (مثلا تا یک سال آینده)، دلیلی برای ادامه رابطه وجود نداره.

میخوام بگم لازمه هر دوی شما، تصمیماتی منطقی بگیرید و برای با هم بودن، متعهدانه زندگیتون رو دوباره بچینید و برنامه ریزی کنید. یعنی به شکل کاملا متناقضی، در روابط از راه دور، با اینکه شما خیلی خیلی کمتر در معرض هم هستين، باید تعهد بیشتری نسبت به هم داشته باشید، مثل این میمونه که فقط با دیدن عکس یک ماشین، اون رو خریداری کنید.

حالا رابطه لانگ دیستنس، ارزشش رو داره واقعا ؟!

از طرفی، بله. چون حتی اگر رابطه به جایی نرسه، شما همراه این تجربه، درس های زیادی در مورد صمیمیت، تعهد و خودتون، یاد خواهید گرفت. از طرف دیگه، نمیشه مطمئن جواب داد. چون وقتی شما درگیر یک رابطه از راه دور هستید، یعنی طرفتون رو واقعا نمیشناسید.

شما یک تصور نصفه و نیمه، و مبهمی از با اون شخص بودن داريد. قطعا شخصیت و ویژگی های جذابش رو میشناسید، ولی واقعیت رو نميدونيد. از تیک های هم خبر ندارید. اینکه وقتی ناراحته، تو چشم کسی نگاه نمیکنه، اینکه همیشه دیر میرسه سرقرار رو ندیدید، اینکه رفتارهای نادرست مادرش رو توجیه میکنه، اینکه وسط فیلم دیدن بلند بلند حرف میزنه، یا اگه از ظاهرش یه ایراد کوچیک بگیری کلی بهش بر میخوره رو نمی دونید. شما خیلی از چیزها رو در موردش نمی دونید! شما حتی نمی دونید که وضعیت نفخ اش چه جوريه!

چند نکته مهم در روابط لانگ دیستنس

1. نقش پختگی شخصیت

قدرت و توانایی حل مساله و مدیریت تعارض در روابط لانگ دیستنس خیلی مهمه! پس باید این نکته رو در خاطر داشته باشید که شخصیت‌های وابسته، مضطرب و ناامن با سطح تحمل ابهام پایین گزینه خیلی مناسبی برای روابط لانگ دیستنس نیستن.

2. داشتن طرح و برنامه مشخص برای زندگی مشترک در آینده

یعنی این که حتی زوج‌هایی که از یکدیگر فاصله جغرافیایی زیادی دارن اما به طور دقیق و روشن می‌دونن کجای زندگی همدیگه قرار دارن؛ از روابط لانگ دیستنس راضی هستند.

3. توافق در مورد فاصله

یه نکته خیلی مهم دیگه اینه که دو طرف رابطه برای دوری از هم‌ با یکدیگر توافق داشته باشن. یعنی وقتی که یکی از طرفین رابطه این سبک معاشرت رو دوست نداشته باشه یا اصلا نخواد، تقریبا میشه گفت که داستان رابطه تمومه!

در نتیجه، بهتره که در صورتی که یکی از شماها با این سبک از رابطه حال نمی‌کنید، به جای تلاش و زور زدن و تغییر ذائقه‌تون، خیلی رک و صادقانه موضوع رو به طرف رابطه‌تون بگید و اسباب آزار و اذیت خودتون و طرف مقابل رو ایجاد نکنید.