کمرویی، مثل خیلی از ویژگیهای شخصیتی ما آدمها، ریشه تکاملی داره. منظورم اینه که در گذشته، برای محافظت از امنیت کودکان، نیاز بوده که تعدادی از افراد خانواده، به جای کاوشگر و شکارچی بودن، محتاط تر باشن و عقب بایستن.
بنابراین، خصیصه کمرویی در ژن اونها حک شده و به نسلهای بعدی منتقل شده. ولی در دنیای مدرن، که برای استقلال، قدرت نمایش شخصی و یکه تاز بودن، ارزش زیادی قائله، ویژگی کمرویی میتونه به ضعف دیده بشه.
به همین دلیل، کودکانی با این صفت، مدام از سمت اطرافیانشون متاسفانه سرزنش میشن. حالا بریم ببینیم با این خصیصه در بچه ها چطور باید برخورد کرد؟
با بچه های خجالتی و کمرو چطور باید برخورد کنیم؟
همه باید بدونیم که اشتباه ترین روش برای برخورد با بچه های خجالتی، اینه که ازشون بخوایم خجالت شون رو بذارن کنار، با اقتدار صحبت کنن یا اونها رو در عمل انجام شده قرارشون بدید تا به زور، از نقطه امن شون بیرون بیان و در معرض دید بقیه قرار بگیرن.
همچین برخوردهای خرکی، شدیدا میتونه اضطراب بچه ها رو تشدید و در نتیجه، کمرویی شون رو بیشتر کنه. همچین رفتارهای میتونه باعث بشه که اون بچه گوشه گیرتر از قبل و از بزرگسالان اطرافش شدیدا بترسه. این ترس حتی ممکنه اونقدر شدت بگیره که بچه به صورت ناخودآگاه و برای فرار از محیطهای اضطراب زا، دچار علائم واضح جسمی، مثل شکم درد، اسهال، تهوع یا سردرد بشه.
اما در مقابل، اگر به این کودکان اجازه بدین تا احساس امنیت رو به روش خودشون تجربه کنن یا اگه بهشون زمان بدید تا با موقعیت اطرافشون خو بگیرن و احساس راحتی کنن، در نهایت خصیصه کمرویی شون زیر و رو میشه.
به عبارت دیگه، با حمایت و درک والدین، کمروترین بچه ها هم به مرور زمان، می تونن نسبت به تجربه موقعیت های جدید، مشتاق تر بشن. در واقع، شما فقط باید کنارشون باشید تا خودشون، یه راهی برای مدیریت وضعیتشون کشف کنن. یعنی به جای اینکه مجبور به انجام کاری بشن، بهتره خودشون تصمیم گیرنده باشن، خودشون فضا رو برای معاشرت آماده کنن، خودشون تمرین کنن و بعد اگه دلشون خواست، با شرایط جدید مواجه بشن.
اینو بهتره در نظر بگیرید که اگه این صفت، عملکرد بچه تون رو تو مدرسه مختل نکرده، هیچ جای نگرانی نداره و حتی اگر کودکی بخاطر کمرویی اش تو محیط مدرسه دچار مشکل میشه، باز هم کمرویی اون مشکل اصلی نیست، بلکه این نشون میده که فضای مدرسه و برخورد معلمها، نیاز به تغییر داره و اونها باید برای پذیراتر عمل کردن، تلاش بیشتری کنن.
راستی این بچه ها، قابلیت این رو دارن که در آینده، مدیران بسیار توانایی بشن. چطوری؟ خب چون شیوه مدیریتی شون به کل متفاوته: براساس تحقیقات انجام شده، این افراد، چون احساس کنار گذاشته شدن رو به خوبی درک میکنن، توجه بیشتری به نظرات کارمندان شون نشون میدن، اقدامات خودشون رو با دقت بیشتری زیر نظر میگیرن و اعضای تیمشون رو تشویق به مشارکت بیشتری می کنن.
در واقع، مدیران کمرو، خودخواهی کمتری در مدیریت کسب و کارشون به خرج میدن و همین نحوه مدیریت مشارکتی و برانگیختن همکاری بین اعضا، تاثیر قابل توجهی در پیشرفت شون میذاره. پس دیگه موقعش رسیده نگرش تون رو نسبت به صفت کمرویی تو بچه ها تغییر بدید.
