چطور پرخاشگری، عصبانیت و کج خلقی کودک را فروبنشانید؟ داد و فریاد بخشی از زندگی همه پدر و مادرها و کودکان است و وقتی شروع می شود که کودک به محیط اطراف عادت کرده و می داند چه چیزهایی او را بلافاصله خوشحال و یا ناراحت می کند. کج خلقی و پرخاشگری کودک ممکن است حتی وقتی او فقط چند ماه دارد شروع شود، زیرا او فهمیده است که با گریه کردن و جیغ زدن می تواند آنچه را که به دنبالش است توجه والدین به دست بیاورد.
به تدریج که کودک بزرگتر می شود این کج خلقی ها حتی شدیدتر نیز می شود. بسیاری از ما بارها دیده ایم وقتی والدین از خریدن آنچه کودک خواسته است امتناع می ورزند کودکان کف فروشگاه دراز کشیده و جیغ میزنند چون می دانند والدین از این کار آنها خجالت می کشند و بالاخره آنها را به مراد دلشان می رسانند؛ اما این راهکار به هیچ عنوان صحیح نیست.
کودک با همین روش رشد می کند و فکر می کند هر چیزی را که بخواهد می تواند با جیغ و گریه به دست بیاورد. او در آینده در زندگی خود با مشکلاتی مواجه خواهد شد و اگر آنچه را که به دنبالش بوده به دست نیاورد، احساس سرخوردگی می کند و نمی داند چگونه باید با این قضیه کنار بیاید. والدین باید قاطعانه عمل کنند و در مقابل کج خلقی کودک مقاومت نشان دهند. میتوانید از نکات زیر برای فرونشاندن کج خلقی کودک استفاده کنید.
با کودک پرخاشگر و بدخلق چگونه رفتار کنیم؟
محرک ها را شناسایی کنید
به عنوان پدر و مادر پیدا کردن علت بدخلقی کودک برای شما امری الزامی است. ممکن است خستگی یا گرسنگی موجب اوقات تلخی او شده باشد. اگر این طور است سعی کنید هر کاری که دارید به وقت دیگری موکول کنید، مگر اینکه کاری بسیار واجب باشد. بهتر است هنگام غذا یا وقت خواب کودک به خرید نروید. وقتی برنامه عادی روزانه کودک مختل می شود موجبات آشفتگی و بی قراری وی فراهم می آید.
گاهی اوقات نیز در مورد کودکان بزرگتر ممکن است اتفاق بدی در مدرسه برایشان افتاده و روز بدی را سپری کرده باشد. در این صورت او عصبانیت خود را در خانه خالی می کند. باید کنار فرزند خود بنشینید و در مورد علت عصبانیتش با او صحبت کنید. صبر کنید خودش دلیل خشمش را برایتان شرح دهد.
بگذارید آن قدر گریه کند که از پا دربیاید
گاهی اوقات لازم است بگذارید کودک آن قدر گریه کند که خسته شود و از این راه به کج خلقی اش پایان دهد. کودکان نیز مانند بزرگسالان نیاز دارند ناراحتی درون خود را تخلیه کنند و چه چیز بهتر از این است که اجازه دهیم کودک هر چقدر دلش می خواهد گریه کند. وقتی کودک بفهمد که هرچقدر هم گریه کند فایده ای ندارد، دست از این کار خواهد کشید.
توجه کودکان را به چیز دیگری معطوف کنید
این روش در مورد خردسالان خیلی خوب جواب می دهد زیرا دامنه توجه آنها کمتر بوده و به آسانی می توان توجه آنها را از چیزی به چیز دیگر معطوف کرد. به محض اینکه کودک شروع به ایجاد سروصدا و قشقرق کرد سعی کنید در مورد موضوعی کاملا اتفاقی یا موضوعی خنده دار یا چیزی که دوست دارد مثلا غذا یا کارتن مورد علاقه اش صحبت کنید. آن قدر به حرف زدن ادامه بدهید که مطمئن شوید دیگر از پرخاشگری و داد و فریاد خبری نیست.
سخنان کودک را تائید و با او ارتباط برقرار کنید
این روش بیشتر در مورد کودکان بزرگتر کاربرد دارد. کاری که باید انجام دهید این است که مشکل را از ریشه بررسی کنید و نگذارید به یک جنجال بزرگ تبدیل شود. کنار فرزند خود بنشینید، در چشمانش نگاه کنید و حرف های او را تأیید کنید. باید انتظارات یکدیگر را برای هم شرح دهید و هر دو بگویید که از یکدیگر چه می خواهید. برقراری ارتباط، کلید جلوگیری از دادوفریاد در کودکان بزرگتر است.
کودک را تشویق کنید و به او جایزه بدهید
برای جلوگیری از قشقرق کودکان می توان از قبل جایزه ای برای آنها تعیین کرد. برای مثال، قرار است به یک مهمانی بروید و می دانید که بعد از گذشت مدت زمانی مشخص، کودک خسته شده و شروع به پرخاش و کج خلقی می کند؛ بنابراین چیزی را که کودک به آن علاقه مند است را حتما با خود به همراه داشته باشید. می توانید به کودک بگویید: «آرش! امشب می خواهیم برای مهمانی به خانه عمه ات برویم، می دانم در آنجا حوصله ات سر می رود، ولی مجبورم تو را با خود ببرم. اگر در آنجا رفتارت خوب باشد، می توانی قبل از خوابیدن، کارتون موردعلاقه ات را تماشا کنی». اگر کودک بازهم شروع به بداخلاقی کرد، آن قدر در مورد این جایزه با او صحبت کنید تا آرام بگیرد.
جایزه دادن به کودک امری لازم بوده و بهتر است بیشتر روی رفتار مثبت او تأکید شود تا رفتار منفی. قشقرق و جنجال به پا کردن هم برای کودک خیلی خسته کننده است و هم برای والدین، پس بهتر است قبل از اینکه کودک مثل یک آتشفشان خشمگین فوران کند، با به کار بردن نکات و تکنیک های مربوطه او را آرام کنید.
کج خلقی و پرخاش جزء لاینفک رشد روانی و عاطفی هر کودک هست. همچنین، نشانه آن است که کودک می خواهد احساسش را منتقل کند اما نمی داند چگونه باید این کار را بکند؛ بنابراین، والدین باید نسبت به نیازهای کودکانشان هوشیارتر عمل کنند و در عین حال باید مراقب باشند که آنها را بیش از حد لوس بار نیاورند.
